Een serene wandeling door haar hoofd. Een reis die niet per se ergens naar toe leidt maar die zoals elke goede wandeling een ervaring op zich is. Af en toe verschijnen tekens: roze stippen op onverwachte plekken: signalen, aandachtspunten. Haar oeuvre is een gift aan de toeschouwer. Het heelt, brengt tot rust in tegenstelling tot de hardheid en de mysogynie die voordien zo aanwezig was in de kunstwereld. Wilma Dijkman brengt zachtheid en schenkt welbehagen. Haar werk is empatisch.

(Virginie Van Der Gucht / Parcours 2022)

—

Wilma (°1968, Ruurlo, Nederland) woont en werkt in Gent, België. Ze studeerde Vrije Kunst aan de Artez Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem, NL (1989 – 1992), grafisch vormgeving en illustratie aan het Deeltijds Kunstonderwijs van Sint-Lucas in Gent BE (2013 – 2018). Ze werkte als grafisch vormgever voor Compaan (2009 – 2015), Kunstenfestival Watou en het WO1-herdenkingsproject ComingWorldRemeberMe (2017 – 2018). Ze illustreerde de theatermonoloog Zus van van Lot Vekemans (2018) en werkte ondermeer als illustrator voor de Nederlandse televisieomroep, de EO (2019). In 2021 besloot ze echter om terug te keren naar haar oude liefde, haar vrije, beeldende werk. Sindsdien bouwt ze als beeldend kunstenaar haar intiem en gevoelig oeuvre uit, waarbij ze zich verdiept in de thema’s waarvoor ze in 1999 reeds de fundamenten had gelegd. Afgelopen zomer deed ze mee aan de  Biënnale Natura Inspiratus waarvoor ze in ‘Plantentuin Meise’, een in situ installatie realiseerde. Ook publiceerde ze ‘Quelques chose roses’, een boekje naar aanleiding van haar roze fotoproject (2020 – 2023).

—

‘ Op een gegeven moment begon ik in mijn leven een spoor van roze dingen te volgen, wat helpend was om een nieuw gevoel van richting te ervaren. Bijna tegelijkertijd vond ik aanknopingspunten bij werk dat ik in het verleden heb gemaakt. Zowel het thema van onderweg zijn als mijn liefde voor natuur bleken een constante voedingsbron voor mijn leven en werk. Een roze draad. Er is een trek naar buiten en een trek naar binnen. Enerzijds het nieuwsgierig en verwonderd willen rondstruinen en indrukken opdoen. Reizen. Verdwalen. Anderzijds het verlangen naar een plek om terug te keren. Een plek waar ik kan bouwen aan een eigen universum. Stilstaan. Maken is voor mij de beste manier om indrukken te verwerken en ideeën uit te werken. Vanuit een nood aan verstilling en vertraging, kies ik vaak voor arbeidsintensieve handwerktechnieken. Het tonen van zachtheid en gevoeligheid is een ander kenmerk van mijn werk en zie ik als een vorm van ecologisch en feministisch activisme. Het gebruik van de kleur roze komt voort uit die rebellie.‘